Antoni Pacyfik Dydycz to postać, która na zawsze pozostanie w historii polskiego Kościoła katolickiego. Biskup, kapucyn, pasterz i przewodnik duchowy, przez całe życie pozostawał wierny powołaniu i służbie drugiemu człowiekowi. Jego droga była pełna wyzwań, ale i świadectwem, że można łączyć pokorę z wewnętrzną siłą, a ciche oddanie — z autorytetem, który nie wymaga głośnych słów. Zmarł 14 września 2025 roku w wieku 87 lat, pozostawiając po sobie dziedzictwo, którego nie sposób przecenić. Dla jednych był biskupem, dla innych ojcem duchowym, a dla wszystkich — człowiekiem, który umiał słuchać i nie odmawiał pomocy. Materiał przygotowała redakcja lechia-gdansk.pl.
Wczesne lata i pierwsze kroki w zakonie
Antoni Pacyfik Dydycz urodził się 24 sierpnia 1938 roku w Serpelicach, niewielkiej wsi w powiecie łosickim, w regionie Podlasia. Dzieciństwo w rodzinie zakorzenionej w tradycji i wierze sprawiło, że już we wczesnych latach zwrócił się ku życiu zakonnemu. W 1954 roku, mając zaledwie 16 lat, wstąpił do nowicjatu zakonu kapucynów w Łomży. Decyzja ta była początkiem drogi, która miała prowadzić go przez kolejne dekady jako kapłana i duchowego przewodnika.
Studia seminaryjne w latach 1957–1963 pozwoliły mu pogłębić wiedzę teologiczną i duchową. W 1961 roku złożył wieczyste śluby zakonne, wybierając na całe życie regułę św. Franciszka. Już dwa lata później, 29 czerwca 1963 roku, przyjął święcenia kapłańskie. Był to moment symboliczny — koniec formacji i początek odpowiedzialnej służby, w której kapłan staje się pasterzem i przewodnikiem dla wiernych.
Przełożony klasztoru i prowincjał kapucynów
Po święceniach nie ograniczył się jedynie do posługi duszpasterskiej. W latach 1967–1976 kierował klasztorem kapucynów w Białej Podlaskiej. W tym czasie zasłynął jako przełożony, który potrafił z jednej strony być wymagający, a z drugiej — otwarty i wrażliwy na potrzeby współbraci. Umiejętność łączenia reguły zakonnej z empatią wobec ludzi sprawiła, że zyskał autorytet wśród zakonników i wiernych.
Od 1976 do 1982 roku pełnił funkcję prowincjała polskiej prowincji kapucynów. Był to okres intensywnej pracy organizacyjnej i duchowej, w którym udowodnił, że potrafi łączyć zdolności przywódcze z franciszkańską prostotą. Prowadząc wspólnotę w trudnych czasach, dawał przykład, że życie zakonne nie polega na izolacji, lecz na budowaniu mostów — między Kościołem a wiernymi, między tradycją a współczesnością.
Biskup Drohiczyna
20 czerwca 1994 roku papież mianował go biskupem diecezji drohiczyńskiej. Konsekracja biskupia odbyła się 10 lipca, a przewodniczył jej arcybiskup Józef Kowalczyk. Od tego momentu przez dwadzieścia lat Dydycz kierował diecezją, którą prowadził z energią, ale i charakterystyczną dla siebie pokorą. Jego posługa przypadła na czas przemian społecznych i religijnych w Polsce, co wymagało odwagi, mądrości i umiejętności dialogu.
Jako biskup nie ograniczał się wyłącznie do spraw liturgicznych. Był obecny w życiu społecznym, angażował się w pomoc Kościołowi na Wschodzie, a także wspierał edukację i działalność charytatywną. Wielu zapamiętało go jako człowieka, który potrafił przemawiać prostym językiem, a przy tym trafiać w najgłębsze potrzeby serca. Był pasterzem, który nie zamykał się w kurii, lecz wychodził do ludzi, by być z nimi i dla nich.
Odznaczenia i uznanie
Za swoje zasługi Antoni Pacyfik Dydycz otrzymał wiele wyróżnień, w tym Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski. Nagroda ta symbolicznie potwierdziła to, co wierni wiedzieli od dawna — że jego posługa była nie tylko sprawą Kościoła, ale także całego narodu. Był duchownym, który potrafił łączyć swoją wiarę z odpowiedzialnością za Polskę i jej przyszłość.
Jednak największym wyróżnieniem, które sam często podkreślał, była wdzięczność wiernych. W listach, rozmowach i spotkaniach powtarzały się słowa podziękowania za obecność, mądrość i prostotę. To właśnie w tej codziennej bliskości tkwiła jego siła i autorytet.
Ostatnie lata i śmierć
W 2014 roku, osiągnąwszy wiek emerytalny, zrezygnował z urzędu biskupa i został biskupem seniorem. Choć nie pełnił już oficjalnych obowiązków, nadal pozostawał obecny w życiu diecezji, wspierając duchowo i modlitewnie wspólnotę. Nie przestał być pasterzem, nawet jeśli nie kierował już diecezją.
14 września 2025 roku jego ziemska droga dobiegła końca. Śmierć Antoniego Pacyfika Dydycza poruszyła nie tylko wiernych diecezji drohiczyńskiej, ale także szerokie środowisko Kościoła w Polsce. Jego odejście było momentem refleksji nad tym, jak wiele znaczył dla ludzi i jak wielki ślad pozostawił swoją cichą, konsekwentną posługą.
Pamięć
Antoni Pacyfik Dydycz pozostanie w pamięci jako człowiek pokorny, ale stanowczy, pełen wiary, a jednocześnie otwarty na drugiego człowieka. Jego biografia i życiowa droga pokazują, że można być wielkim nie przez głośne czyny, lecz przez wierność codziennym obowiązkom i umiejętność bycia blisko ludzi. Dla wielu pozostanie symbolem Kościoła prostego, ale prawdziwego, opartego na Ewangelii i codziennej miłości.
Pamięć o nim będzie trwała w modlitwach wiernych, w historii diecezji, którą prowadził, i w sercach wszystkich, którzy mieli szczęście go spotkać. Jego życie to przypomnienie, że najcenniejszym dziedzictwem duchownego nie są tytuły ani odznaczenia, lecz ludzie, których prowadził do Boga.
Przypomnijmy, pisaliśmy także o tym, że Dom Davida Lyncha w Hollywood Hills wystawiony na sprzedaż – Foto domu
